Tanıdık Yangınların Ortasındayım

Merhaba,  nasılsın?  Ben yine tanıdık yangınların ortasındayım.  Tek başıma,  çırıl çıplak.  Tanımlaması zor,  ama bilirkişi raporu istiyor mahkeme.  Ki bu yangının tek şahidi benim.  Hem şahidi hem maktulu.  Yine bile bile ateşlere attım kendimi.  Bir yudum huzur ile sönecek biliyorum.  Gelsen,  yüzüme gülsen,  adımı söylesen gökten zembille boşalacak o huzur yüreğimdeki kora.  Sen suskun,  ben sessiz çığlıklar içinde.  Yanıyorum,  içten içe.  Ahmaklığıma doyamıyorum ne yapayım.  Hep beni sevmeyecek olanın ardından koşturmak gibi bi meziyetim var. O kadar kadim ki bu yalnızlığım,  işte bu yangınlar ki hiç sönmüyor tam kül oldu dediğim anda Anka kuşu misali yeni yine yeniden korlaşıp yakıyor  ciğerimi.  Ben bu yangının içinde,  yangın benim içimde sonsuza dek sürecek gibi geliyor.  Bir yudum huzur ile  söndürür müsün uzatsam ellerimi?  Suskunluğumu bozsam duyar da feryadımı sever misin beni?  

Mut

Tarifini yapamadığım tek şeydir "mut"

 Mutlu diyorlar 

Mutluluk diyorlar 

Hiç bir yere oturtamıyorum beynimde.

 Mutsuz diyorlar 

Mutsuzluk diyorlar 

Delirtmeyin adamı nedir bu mut?

 Almış sonuna bir -lu eki olmuş sıfat

 Sıfatına tüküreyim! 

Hiç mi uymaz bana bu sıfat 

Eksikliği dinmez içimde. 

Mut benim için ihtiyaç! 

Ne demişti o garip profesör işletme ekonomisi dersinde? 

"Nedir ihtiyaç?

 İhtiyaç:

 Yokluğu hissedilen ve giderilmesi için çaba sarf edilen,

 giderildiği zaman haz aksi durumda acı ve elem veren insani istekler bütünü."

 Varlığın olsa mutlu olurdum. 

Yokluğundayım. 

Söyleyin şu floresana düzgün yansın! 

Çat.. pat.. çatırt.. patırt... 

Eeh yeter be!

 Neyse sakinim.

 Bak , kut kökünün bir karşılığı var mesela aklımda.

 Ama mut ? 

Mutsuzluğumun sebebisin mut.

 Anlamlandıramadığım duygusun.

 Ha bu arada kutlarım seni, 

Mut fakiriyim sayende.